Het was even onwennig dat er eindelijk weer eens iemand de ring in kon maar dat duurde een minuut of 2. Mustafa kon na 1,5 jaar toekijken eindelijk weer knokken op een gala in Den Haag bij boksschool Houwaart.
Een oldschool locatie met een houten vloer en een boksring geplaatst. De promotor organiseert hier met enige regelmaat en het was voor ons de tweede keer dat we een partij konden knokken. Door Corona was het wachten in de kleedkamer totdat je aan de beurt was om je ding te doen. Normaal gesproken kan je al een beetje sfeer proeven en partijen kijken maar dat was er nu niet bij en dat was eigenlijk ook nog best wel relaxed.
Iets boven zijn normale gewicht was er de kans om te vechten tegen Marciano Aerts, de zoon van Peter. In deze tijd pak je natuurlijk alles aan dus we hoefden niet lang na te denken om ja te zeggen.
We hebben ons een aantal weken specifiek kunnen voorbereiden maar zoals de meeste vechters weten is de training anders dan de wedstrijd.
Mustafa begon redelijk relaxed en keek goed. De eerste ronde ging in onze ogen gelijk op waarbij er wel een duidelijk verschil in kracht en impact te zien was.
In vergelijking met vorige partijen werd er heel goed gekeken en kon hij zijn tegenstander meerdere malen laten missen.
Iedereen in onze gym weet dat er bij Mustafa aan strijd en vechtlust geen gebrek is maar daardoor kan het zo zijn dat je het te snel wilt forceren, waardoor je soms net niet helemaal lekker uit de verf komt.
Ronde 2 en ronde 3 waren in onze ogen duidelijk voor ons en dus kwam het ook niet als een verassing dat de winst terecht mee terug ging naar Vlaardingen.
We hebben een aantal goede dingen gezien en een aantal leerpunten die we mee kunnen nemen in de trainingen.
Er volgt nu een korte zomerstop met wedstrijden maar vanaf september komt er een hoop moois aan. Blijf onze vechters volgen en supporten want met een beetje geluk kan er weer volop publiek aanwezig zijn bij de evenementen. Iets wat de vechters ook verdienen die zich uren in het zweet werken om optimaal te presteren

